Bewegen in de buitenlucht is mijn passie. In de bergen zijn, maakt mij blij.
Toen Jan Albert Lantink een voorstel deed voor een trail in Zwitserland was ik meteen om. Ik hou van uitdagingen, mijn grenzen leren kennen. Marathons en triathlons gedaan, maar rennen in de bergen, dat nog nooit. Een goede voorbereiding met het trainen van veel hoogtemeters zat er helaas niet in. Ik was dan ook gespannen toen ik aan mijn heenreis begon. Zeker toen ik het gezelschap waarmee ik op pad zou gaan leerde kennen. Stuk voor stuk geoefende trailrunners en ervaren ultralopers. Jan Albert Lantink, de bekende ultraloper uit Borne, Berend Jan Bel uit Geldrop, begeleider van bergtrails en ook ultraloper, Bertus van Elburg, de man van de Sallandtrail en Ron Höfte uit Borne, LAAC loper en ook ultraloper en zijn vriendin Moniek, wandelaar en keukenprinses.
Ik heb geen idee wat voor spullen ik allemaal nodig heb. Bij het inpakken van mijn reistas pak ik alle thermoshirts (lang en kort), alle loopbroeken en tights (lang en kort), trailschoenen, bergschoenen, hardloopschoenen, handschoenen, mutsen, petten, poles, crampons, trailrugzak en bergen sportvoeding in. Een wonder dat het allemaal in de grote TRIOS-tas past.
We verblijven in het vakantiehuis van de familie Lantink in Poschiavo, een bergdorpje in Zwitserland, op de grens met Italië. Dit is een mooie uitvalsbasis. Jan Albert loopt hier al jaren en kent alles passen, bergtoppen en alle paden.
De eerste dag brengt Ron ons met de auto bovenop de Berninapas op ca. 2200 m hoogte. Het is best koud, handschoentjes aan, windbreker, lange tight en paar laagjes bovenkleding. We beginnen rustig te rennen, het gaat lichtjes naar beneden. Als snel begin ik het warm te krijgen en gaan de eerste laagjes uit. Het is schitterend weer, strak blauwe lucht en uiterst helder zicht. Het landschap is adembenemend. Af en toe stoppen we even om te genieten.
In het begin is het even wennen aan de hoogte. Hoewel we rustig dribbelen heb ik het gevoel dat ik al lucht tekort kom. Gaandeweg wen je er aan en gaat het steeds beter. We lopen hard waar het kan en wandelen was het moet. De ervaren traillopers komen wel met een aantal, op het eerste oog, zinloze tips zoals: val niet waar je niet moet vallen. Later wordt me wel duidelijk wat daarmee bedoeld wordt. Of nog zo'n dooddoener: vanaf nu is het alleen nog maar dalen. Dan reken je op alleen nog dalen, maar toch komen er nog hele vervelende klimmetjes.
Volgens de traditie van deze trailrun, moet degene met minste ervaring de vlag van Graubünden, het kanton waar Poschiavo onder valt, meenemen. Uiteraard was ik het groentje van de groep. Bij iedere bergtop moet er een groepsfoto met deze vlag gemaakt worden. Heb je geen vlag op een bergtop, dan komt er een steen in je rugzak. Dat laat ik me niet gebeuren, en gebeurt dus ook niet.
De eerste 3 dagen leggen we tussen de 25 en 30 km per dag af. Heel erg mooi maar ook heel erg inspannend. Na drie dagen staan mijn kuiten helemaal strak en mijn bovenbenen zitten continu tegen de kramp aan. Ik kom 's morgens bijna niet van het bed naar de badkamer. Het was de bedoeling om na 3 dagen een rustdag te nemen. Ik ben er eigenlijk ook wel aan toe. Maar omdat het de vierde dag nog mooi weer wordt en het de vijfde dag gaat regenen, stellen we de rustdag uit. Ik neem een hersteldrankje van Jan Albert, drink een biertje minder en gaat vroeg naar bed. De volgende ochtend voel ik me helemaal herboren. Ik kom deze dag helemaal door mijn vermoeidheid heen en deze traildag verloopt prima. Jammer dat we de volgende dag een rustdag hebben.
Op deze rustdag regent het voortdurend en maken we een wandeling rond het meer van Poschiavo, rusten we nog wat extra uit. Aan het eind van de dag gaan we naar een wijnproeverij. En zoals altijd loopt dit ook weer uit de hand.
De laatste dag regent het 's ochtends nog en gaan rond de middag weer op pad. Het is erg nat geworden door de vele regen. Op de bergtoppen is sneeuw gevallen, maar zo hoog komen we niet. Sommige paden zijn beken geworden. De schoenen, en sokken, worden meteen al nat. We moeten over enkele beken springen om over te steken. Stenen zijn superglas. Een keer glij ik uit en val op de juiste plek. Dat was dus toch geen zinloze tip. Uiteindelijk komen we allemaal weer heel aan in het huis in Poschiavo. De week zit er weer op en morgen gaan we naar huis. Wat rest zijn de schitterende foto's die onderweg gemaakt zijn. En wat nog meer rest zijn de onuitwisbare herinneringen aan deze geweldige trail week in dit schitterde landschap.